ČUDESNI MED MANASTIRA KOVILJ

Pčelinjak u manastirskoj šumi na 14 hektara, idealno smešten u samoj blizini koviljskog rita, daruje proizvode kojima se raduju i monasi i brojni zaljubljenici u pčelinje proizvode

Čuvajući bogatu tradiciju pčelarenja u manastirima, manastir Kovilj je odmah nakon obnove 1990. godine obnovio i pčelarstvo. Počeci su bili skromni, da bi danas, nakon više od dvadeset godina, manastir raspolagao sa dvesta košnica koje se nalaze u ograđenom prostoru od 10 hektara mešovite šume.
- U ovom trenutku polovina naših košnica nalazi se na Ceru, na ispaši u bagremovim šumama. Pčele selimo na ispašu i na Frušku goru, dok ih za sakupljanje livadskog meda selimo u Banat i Mošorinski breg. U poslednjih nekoliko godina, radi daljeg razvijanja pčelarstva, na neplodnom zemljištu, na periferiji manastirskog imanja, zasadili smo 65 hektara bagremove šume - priča otac Nikon, koji se u manastiru Kovilj brine o pčelama.
Osnovni proizvodi ovog manastira su bagremov med, sa prosekom od 15 kilograma po košnici i lipov i livadski med sa 20 kilograma po košnici.
- Pored ovih osnovnih proizvoda, prozvodimo još i mešavinu meda sa mlečom, polenom i propolisom, kao i mešavinu meda sa lekovitim biljem (primula, timijan, ehinacea, propolis) i obe ove mešavine pakujemo u tegle od po 480 grama. Takođe, proizvodimo i propolis kapi - dodaje otac Nikon.
Prevashodna želja monaha čuvenog manastira je oplemenjivanje pčelarstva, tako da posebnu pažnju i trud ne posvećuju samo pčelama nego i ljudima koji su zaduženi da o njima brinu.
- Med manastira Kovilj je prirodan, čist i bez aditiva. Činjenica da je on u celosti proizveden u okviru manastirske ekonomije ima poseban značaj. Naime, slobodnim biranjem da se postane monah dobija se poslušanje koje monah sa blagoslovom igumana obavlja, tako da monasi, i u pravoslavnom i u katoličkom hrišćanskom svetu, rasterećeni materijalnih briga, proizvode najkvalitetnije proizvode, i to: od umetničkih dela (freske, ikone...), preko rukotvorina koje su karakteristika ženskih manastira (vez, grnčarija, tkanje), pa do prehrambenih proizvoda (med, rakija, sir, vino). Takav odnos prema samom stvaralaštu, u nekom smislu, mogao bi se nazvati posebnim, naročito u kontekstu današnjeg sveta koji se isključivo, rukovodi profitom. U tom smislu, i naš med bi mogao da se smatra posebnim.