MEDLJIKOVAC POGUBAN ZA PČELE, DOBAR ZA ČOVEKA

Opšte je poznato da pčele za pravljenje meda sakupljaju nektar s cveća, a manje se zna da one sabiraju i druge slatke sokove, kao što su: slatki sok koji iz sebe izbacuju razne biljne vaši, sokovi od grožđa, šljiva, lubenica, dinja, bresaka, kajsija i drugog. U pčelarstvu naročiti značaj imaju slatki sokovi koje na lice lista izbacuju biljne vaši. Ti sokovi poznati su pod imenom medljika, mana ili medna rosa.
Medljika se može naći na hrastu, vrbi, breskvi, lipi, jeli, boru i drugom drveću. Pčele sakupljenu medljiku prerađuju u med koji se naziva medljikovac.
Medljika se pojavljuje na lišćarima i četinarima s obe strane listova i iglica u vidu rose, najčešće u vreme kada su hladne noći, a topla jutra. Može biti posledica delovanja lisnih vaši, ali i drugih insekata. Međutim, četinari mogu da daju velike količine medljike i bez insekata. Za vreme njenog lučenja važno je da u vazduhu ima dovoljno vlage, u protivnom ispari voda iz soka i od medljike lišće postane lakirano, pa pčele ne mogu da je iskoriste.
Za razliku od cvetnog meda, po rečima istraživača, medljikovac ima povećanu količinu saharoze, dekstrina, mineralnih materija (pepela) i smanjen sadržaj invertnog šećera (glukoze i fruktoze, nastalih usled razlaganja saharoze), jer u osnovnom soku ne sadrži fermente kao nektar. Inače, medljikovac od četinara sadrži 4-10% dekstrina.
Usled prisustva nesvarljivih i za organizam pčele otrovnih materija (dekstrini, belančevine, mineralne soli), medljikovac nije dobar za prezimljavanje pčela. Zbog toga ga treba izvaditi i u košnici ostaviti cvetni med, sakupljen u vreme glavne paše, ili dodati šećerni sirup.
Što se tiče ljudske ishrane, stvar je potpuno drugačija, ističu stručnjaci. Nasuprot ovakvom stavu, u inostranstvu je ovaj med skuplji baš zbog većeg sadržaja mineralnih materija (gvožđa, bakra, mangana i dr.).